İlkokul 2. sınıftaydım. Elazığ'da, bizim okulun karşısında pis bir bakkal vardı. Bütün dükkan böyle leş gibi. Bakkal amca, gazete kağıdından külah yapar haşlanmış nohutları o külahta satardı.
Anneme söylediğimde beni tembihlemişti yememem için. Biliyorum ki o leş gibi dükkan yüzünden hiç istemiyordu yememi. Ben o çok merak ettiğim nohutlardan hiç yiyemedim...
Annem, almamam için sıkı sıkı tembihlemişti beni ve ben de annemin sözünden çıkmazdım hiç. Evde bir gün haşladı nohutları annem ben tutturunca; tatmin olur muyum hiç? Tutturdum gazete kağıdından külah diye. :) Yedim bir güzel...
Biliyor musunuz, o bakkaldaki nohutlar hep içimde kalmıştır.
