5 yasima kadar tek cocuktum. Kendi kendime oyunlar icat ederdim. Gezmeye gitmeyi cok sevdigim icin gezmeye giderken sanki eve gidiyormus gibi dusunup eve donerken de sanki gezmeye gidiyormus gibi yapardim ve dolayisiyla hep mutlu olurdum! O gezmeler, sanki hic bitmezdi benim icin!
Aksamlari ev gezmesine gittigimiz zamanlarda hep mutfakta donenleri merak
ettigim icin gittigimiz evin kapisindan iceri girer girmez birden susardim! :)
:) Plan suydu: Mutfakta su icerken sooooooyle bir masanin ustune bakip ikram
menusunu ogrenmek. (Kucuk cocuklar, misafirlikte sularini filan ev sahibesi
teyze esliginde mutfaktan kendileri alirlar, buyukler ayaklarina getirmezler ve
hatta ikramlarda ev sahibesi teyzelere hep yardim edilir.) Annemin hep mahcup
oldugunu soyledigi ve bana aslinda kizdigi bu plan kusursuz islerdi cunku annem
tembihlese de ben hep susardim (!) ki ev sahibesi teyze 'ay Mujgan'cigim, olsun
n'olacak canim, kucuk o daha susamistir, a aaaaa! ilahi!' seklinde ekmegime yag
surerdi! :) :) :)
Sonra gece ilerler, eve donulecegi zaman eger evde iki kardes olan arkadaslarim varsa eve girince de senfonik olarak devam etmek uzere aglardim. Cok net hatirliyorum; cunku hep yalniz hissederdim gezme donuslerinde. Arkadaslarim kardesleri oldugu icin benimkinden daha guzel uyurlardi ve kesinlikle benden daha guzel bir hayatlari vardi. Bense yapayalnizdim. Oyun oynayacak, oyuncaklarimi paylasacagim, sarilip opecegim, beraber uyuyacagim, yemek yiyecegim, o kooooooooskocaman dunyada kucucuk halimle elinden tutup kendimi guvende hissedecegim bir kardesim yoktu! Ay Tanri'm, bu nasil bir cehennemdi!? Tepine tepine agladigim tek konu bu olmustur kucuklugumde. Hickira hickira aglardim.
Bu sekilde sistematik cabalarim, birkac yilda sonuc verdi! Anaaaaa kucagimda bir kiz kardesim vardi artik yaaaa! Yasasiiiiin, ama sanki biraz kucuk muydu, neydi? Offff bir de buyusun diye bekle, dur! Bu sefer de 'ne zaman buyuyecek bu kardes?', 'kac yil sonra beraber oynayabilecegiz?', 'kac ay sonra konusabilecegiz?' diye sabirsizlaniyordum. Ayyy resmen memnuniyetsizdim; cunku bir turlu buyumuyordu. :( :(
Bir sure sonra benim uzerimdeki ilginin ona kaymasi, onu kiskanmaya baslamama neden olmustu. Yahu adam konusamiyo, bin tane derdi var, e normal olarak insanlar pervane etrafinda! :) :) :)
Yillar gecti... Simdi kocaman iki insan olduk.
Bu satirlari yazarken gozyaslarimi tutamiyorum. Iyi ki yillarca o arkadaslarimin kardesleri yuzunden oyle mutsuz olmusum da tepine tepine aglamisim ve iyi ki annemle babam bir cocuklari daha olmasina karar verip seni bana hediye etmisler... Seni o kadar cok seviyorum ki anlatamam... Anlatamiyorum da zaten; birakayim daginik kalsin bari! :)
Ezgi 
Ozum
Ozum
Galata, 13 Nisan 2019
