Görebilmek; Karanlıkta Bile...

İki gün önce, sonunda zamanımı ayarlayıp hiç gecikmeden işte olabilecek şekilde evden çıkmıştım. Metrodan inip her zaman olduğu gibi işe yürürken asansöre bir görme engelli bey yöneldi. Yardımcı olduk ve bindi bizimle beraber asansöre. İnince yardım ister mi diye sordum ve koluna girip yolda ilerlemeye onunla beraber hoş sohbeti eşliğinde devam ettim.

Bana Karanlıkta Diyalogtan söz etti. İlk başından beri gitmeyi çok istediğimi ama bir türlü bütçemi denkleştiremediğim için gidemediğimi söyledim. Meğer orada rehbermiş ve beni davet etti Sevgili Harun Sarıkaya... Pırıl pırıl bir sesi ve harika bir aurası var. Netliği karşısında kendinizi buğulanmış camlar gibi hissediyorsunuz...

Bugün http://www.biletix.com/etkinlik-grup/66384260/ISTANBUL/tr buradan bilet alıp sizin de deneyimleyebileceğiniz muhteşem bir deneyim yaşattı bana Sevgili Harun. İlk 5 dakika gözyaşlarımı tutamadım, bu özel grubun gördüğü çirkin ve anlayışsızca bencillikler aklıma geldikçe... Ses çıkarmadığım halde, gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken "Lütfen üzülmeyin!" dedi Harun sanki beni görmüşcesine; benimki hissettiğim empatinin ağırlığındandı. "Sadece çok duygulandım; ben biraz hassas biriyim. Farkındalığım yüksek olduğu için etkilenme şeklim daha farklı ve ağır olabiliyor..." dedim.

Üç ay koltuk değneği kullandığım süre içinde aynı duyguları yaşamıştım: Gaza ve frene aynı anda basmak ve hiçbirini tam olarak çalıştıramamak... Bu korkunç bir his; içinde olanı dışarı çıkaramamak ve bu çaresizlik hissine çare bulamamak... İşte bu durumun içindeyken öyle çareler üretiyorsunuz ki, diğer çoğunluktan çok daha tatlı yaşıyorsunuz hayatı aslında; çünkü çok daha fazla farkında oluyorsunuz birçok şeyin.

Dünyanın sizin algıladığınızdan farklı bir yer olduğunu o kafalarınıza sokup ona göre yaşamanız, bu dünyayı daha yaşanabilir kılacak tüm canlılar için! Birçok zaman anlaşılmamaktan dolayı çok mutlu oluyorum. Çok şükür...

3 Aralık 2014 Dünya Engelliler Günü'nden itibaren herkesin biraz daha "insan" olması dileklerimle...