Acı Toprak

İçin için yandı önce; sonra o kadar derinleşti ki acısı gürül gürül yanmaya başladı, sessizce ağlar gibi adeta... 

Toprak, ateşe kucak açtı acısı belki diner diye; içini açabildiğince ağlasın istedi.

Toprağın canının yanmaya başladığını ama arkadaşı için sessizce acıdığını gören rüzgar, koyu koyu üfledi söner belki ateşin yangını diye. Nafile...

Yağmur bir avuç dökülüverdi imdadına toprağın.

Yanan ateş, sadece yandıkça açtığı çukurda yok oldu; toprağın tek tedavisi kendisiydi çünkü...

Karac'oğlan Osman'a, sonsuz huzur dileklerimle ithaf ederim.