Kahvem bitti; bugün belki alırım yine...
Kahve, yalnız bir içkidir; oysa çay, sohbete düşkündür. Ben de kahveye sardım yalnızlığımdan sanırım. Artık öyle bir hal aldı, o kadar yoruyor ki kahvenin telvesini sıvıyorum ruhumun duvarına... Yalnızlığıma ilaç yaptım kahveyi... Mine de uzak ve kahveyi içerken o yanımda gibi... Enerjimi tam olarak karşılayan bir arkadaşım; yüreği tertemiz, asil biri... Ayrı iki farklı insanız ama çok örtüşen iki ruhuz... Kahveyi belki ondan hiç sevmedim. Yalnız hissettirdiği için.
Şimdiyse Mine'yi yanımda hissettiriyor. Biraz olsun içim ısınıyor. Yeniden kahve almak istemiyorum; bunu da annem almıştı zaten. Kahve alınca hayatımda insan kalmayacak gibi. Yalnız başına bir çınar gibi... Şekersiz çayımı özledim, güven kokan bir adamı özlediğim kadar...
Sen? Şeker ister misin?
Mine'ciğim, güzel arkadaşım... Seni seviyorum; iyi ki varsın... Canımsın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder