İçimde Büyüyüp Duran Bir Peri Gülüşü

Huşu içindeki uykumdan zıplayarak uyandım ve penceremden baktığımda gördüklerim karşısında yine büyülendim... İstanbul... Alevden bir lav gibi çekiyor beni içine... Her gün batımı, çığlık çığlığa ve her gün doğumunda usul usul bana sesleniyor göğün kanayan şelalesi...

Süleymaniye'yi yalayıp geçiyor Suriçi'ne doğru ve o sırtlardan son bakışlarını teslim edip gözlerini yumuyor Kadın Şehir... Tüm güzelliğini seriyor ufkuma cömertliğinin alabildiğine ve dudaklarında uçuşan ezanlara karışıyor batırdığı güneşler... Artık sabahın ilk ışıklarına kadar görünmezliğin boşluğundaki ılımlı yokluğunun tadına varabilirim. Ta ki güneş doğana kadar...

Tan yeri ağardı mı, şafak söktükçe bir ışıltı gibi göz almaya başlıyorsun yine. Boğazdaki pırıltılarda, balıklardaki kıpırtılarda boğuyorsun beni tadım tadım...

Gününe ayrı doyamam gecene ayrı İstanbul... Kadın Şehir, güzel şehir, Masal Şehir, Peri Gülüşü, ne desem ki sana? Nasıl anlatsam ki ruhumdaki yarayı? Seni yaşadıkça, sende yaşadıkça ve sensiz yaşadıkça derinleşen bir aşk bendeki... Eşi ve benzeri olmayan, sonu sorgusu bitmeyen, her sonda yeniden başlayan baki bir kara düğüm... Genzimden geçen her nefeste, damarlarımda devinen her damladasın kadın halimle kadınlığına hayran bırakansın beni...

Lütfet, biraz daha yaşayayım seni; lütfet, Peri Gülüşü'ne biraz daha delireyim. İçime işle, gözümü körelt, teslim al ruhumu da mistik rüzgarlarında sarhoş mecnun gibi yalpalayayım...

Aşkın Şehri'ne, Aşıklar Şehri'ne hayranlıkla...